امامزاده محمد عابد به گمانه زنی تاریخ در نیمه دوم قرن دوّم هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. متاسفانه از سیر زندگی شخصی ایشان در منابع سخنی به میان نیامده است و در اکثر کتب علمای انساب در ذکر خصوصیات شخصیّتی حضرتش قلم فرسایی نموده اند.
شیخ عبّاس قمی در منتهی الآمال می نویسد: محمّد بن موسی (علیه السلام) مردی جلیل القدر ، صاحب فضل و صلاح بود. پیوسته با وضو ، طهارت و در نماز بود. شب ها مشغول نماز می شد ؛ چون از نماز فارغ می گشت ساعتی به استراحت می پرداخت ، دگر باره از خواب بر می خواست مشغول طهارت و نماز می شد. باز لختی استراحت می کرد و باز برمی خواست و مجدداً مشغول نماز و طهارت می شد و این بود عادت ایشان تا آن که آفتاب نمایان می شد.چنانچه «هاشمیّـه» کنیز حضرت رقیّـه دختر حضرت امام هفتم (ع) نقل کرده « هیچ گاه من محمّـد را دیدار نکردم مگر آن که این آیه را از کتاب خدا یاد می کردم: «کانُوا قَلیلاً مِنَ الَّیلِ مایَهجَعــونَ» .صاحب روضات الجنّات درباره احمدین (احمد بن موسی و محمّــد العابد بن موسی (علیهما السّلام)) از کتاب انوار سیّد جزائری نقل کرده که احمـد بن موسی مردی کریم بود و امام موسی (ع) او را بسیار دوست می داشت و محمّــد بن موسی صالح و پرهیزگار بود.